Το κοριτσάκι που δεν πίστευε στα παραμύθια....

Μια φορά κι έναν καιρό σε ένα μέρος πολύ μακριά από την δική μας χώρα ζούσε υπήρχε ένα τεράστιο δάσος. Σε αυτό ο δάσος υπήρχε κι ένα μικρο χωριό. Σε αυτό το χωριό λοιπόν ζούσε ένα μικρό κοριτσάκι. Αυτό το κοριτσάκι το έλεγαν Αντιγόνη και είχε δυο παράξενα πράγματα πάνω του...είχε κατακόκκινα μαλλιά και δεν πίστευε στα παραμύθια. Τι κι αν το παρακαλούσε η γιαγιά του να του πει ένα παραμύθι, αυτό δεν ήθελε γιατί νόμιζε ότι τα παραμύθια δεν υπάρχουν και είναι φαντασίες. Ένα βράδυ λοιπόν καθώς η Αντιγόνη κοιμόταν άκουσε μια ψιλή φωνή να της μιλάει σιγανά.Ανοίγει τα μάτια της και τι να δει...πάνω στο πάπλωμα της την κοιτούσε και της μιλούσε ένα ποντικάκι.
'Αντιγόνη ξύπνα. Πρέπει να σου δείξω κάτι.'
'Ποίος είσαι; Και γιατί μου μιλάς; Είσαι ποντίκι.' του είπε αυτή τρομαγμένη.
'Ακολούθησε με και θα δεις κάτι μαγικό.'
Η Αντιγόνη που ήταν πολύ περίεργη σηκώθηκε και το ακολούθησε. Βγήκαν από το σπίτι και άρχισαν να μπαίνουν πιο βαθιά στο δάσος. Ήταν σκοτάδι και δεν έβλεπε τίποτα, παρά μόνο το μικρό ποντίκι. Μετά από λίγο έφτασαν κοντά στο ρυάκι κι εκεί σε κάτι μεγάλες πέτρες κάθονταν τρεις άντρες και μια γυναίκα κι όλοι τους φορούσαν πολύ παράξενα ρούχα. Πλησίασε διστακτικά η Αντιγόνη και τους κοιτούσε από μακριά. Ξαφνικά ο πιο μεγάλος σε ηλικία την είδε και της μίλησε.
'Έλα κοντά μου και μην φοβάσαι.'
Αυτή πήγε κοντά και ο παππούς αυτός την πήρε στην αγκαλιά του. Τότε το ποτάμι χάθηκε και βρέθηκαν σε έναν δρόμο όπου έτρεχαν ένας λαγός και μία χελώνα. Ο λαγός κοίταξε πίσω του και δεν είδε πουθενά την χελώνα και πήγε σε ένα δέντρο και κοιμόταν. Δεν είδε την χελώνα που τον προσπερνούσε. Αμέσως φύγανε από εκεί και βρέθηκαν πάλι στο ποταμάκι.
'Και μετά και μετά;' του είπε η Αντιγόνη αλλά ο καλός παππούς απλά της χαμογέλασε. Μετά της μίλησε η γυναίκα που φορούσε κι αυτή πολύ παράξενα ρούχα και ένα μαντίλι που άφηνε μόνο τα μάτια της να φαίνονται.
'Έλα να δεις και την δική μου ιστορία.'
Την πήρε στην αγκαλιά της κι όπως έγινε και πριν το ποτάμι χάθηκε και εμφανίστηκε μπροστά τους ένα σπίτι με σαράντα μεγάλα πιθάρια στην πόρτα του απ'έξω. Τα πιθάρια όμως μιλούσαν και ψιθύριζαν κι ένας έμπορος τους έλεγε να κάνουν ησυχία για να μην τους καταλάβουν και το βράδυ να κλέψουν το σπίτι. Κάποιο από αυτό του είπε εντάξει Αλή Μπαμπά. Αμέσως φύγανε από εκεί και βρέθηκαν πάλι στο ποταμάκι.
Και μετά και μετά;'την ρώτησε η Αντιγόνη αλλά η όμορφη γυναίκα απλά της χαμογέλασε. Μετά σηκώθηκαν από τις πέτρες τους οι δυο άντρες που φορούσαν κάτι περίεργα γυαλιά και όλη την ώρα γελούσαν.
'Σειρά μας να σου δείξουμε την ιστορία μας' της είπαν και την άρπαξαν στην αγκαλιά τους. Μπροστά τους εμφανίστηκε ένα μονοπάτι που προχωρούσε ένα κοριτσάκι με μια κόκκινη κάπα και τραγουδούσε και μάζευε λουλούδια ενώ από πιο μακριά την ακολουθούσε ένας μεγάλος λύκος, αργά και προσεκτικά. Η Αντιγόνη έκανε να φωνάξει για να την ειδοποιήσει αλλά οι δυο μεγάλοι άντρες δεν την άφησαν.Αμέσως φύγανε από εκεί και βρέθηκαν πάλι στο ποταμάκι.
'Και μετά και μετά;' τους ρώτησε με αγωνία η Αντιγόνη, αλλά αυτοί έκαναν απλά μια υπόκλιση και τις χαμογέλασαν.
΄Γιατί δεν μου δείχνετε τι γίνεται στο τέλος της κάθε ιστορίας;' ρώτησε. Αλλά κανένας τους δεν απάντησε. Μέχρι να ανοιγοκλείσει τα μάτια της είχαν όλοι εξαφανιστεί.
Γύρισε στο ποντικάκι και το ρώτησε πάλι γιατί δεν της είχαν πει το τέλος.
'Το τέλος το ξέρει ο κάθε άνθρωπος που πιστεύει στα παραμύθια.'' της είπε και μετά εξαφανίστηκε κι αυτό.
Η Αντιγόνη γύρισε στο κρεβάτι της. Κοιμήθηκε και ήξερε οτι τα παραμύθια τελικά υπάρχουν. Από εκείνη την μέρα λοιπόν άρχισε να πιστεύει στα παραμύθια και να προσπαθεί να μάθει όσα περισσότερα μπορούσε, κι όταν μεγάλωσε έγινε η καλύτερη παραμυθάς κι όλα τα παιδάκια μαζεύονταν γύρω της για να ακούσουν ένα παραμύθι της. Κι αυτοί έζησαν καλά κι εμείς καλύτερα......