Κι εσυ που μου εδωσες ζωη, κοιτας άπραγος, άβουλος. Στεναχωριεσαι. Γιατι στεναχωριεσαι; Γιατι έπρεπε να με δεις με σκισμένα ρουχα κι ένα τοιχο γεμάτο πτυχία; Γιατί με ανάγκασες να σου πω ψέματα; Δεν στεναχωριέμαι που φευγω. Ψέματα. Θα γυρίσω ξανά. Ψέματα. Δεν θα σε ξεχάσω. Ψέματα. Στεναχωριέμαι που φεύγω. Δεν θα ξαναγυρίσω. Θα σε ξεχάσω.
Με αναγκάζεις να ζω χωρίς εσένα. Κι εγώ σε αγαπάω. Όσο και να ντρεπεσαι για το σχισμένο, βρώμικο φόρεμα σου που μυρίζει ελιά. Όσο και να προσπαθείς να κρυψεις το κοκκίνισμα από τα μάγουλα σου. Όσο και να προσπαθείς να μαζέψεις τα ατίθασα απο την αρμύρα λυτά μαλλιά σου . Είμαι περηφανος για σενα. Περήφανη για τις ασπρομαυρες φωτογραφίες του ενδόξου παρελθόντος σου. Κι εσύ μου κουνάς κάποιο πανί από μακριά την ώρα που ξεμακραίνω. Εκεί που θα είμαι θα παλέψω για σενα γιατί σε αγαπώ. Είμαι σάρκα απο το χώμα σου και αίμα απο τον ουρανό σου και σ'αγαπω.
