Τρίτη 10 Νοεμβρίου 2015

Το χαμόγελο του Αντρέα

Κι οπως περπατουσα στον δρομο σκυμμενη το ειδα! Ηταν πλατυ, λαμπερο, ομορφο! Μου ελειπε εδω και πολυ καιρο. Τοσα βασανα, τοσες σκοτουρες δεν ειχα χρονο. Δεν ειχα χρονο να το ψαξω και δεν ειχα την δυναμη να το βρω. Το ειχα παρει αποφαση, το ειχα αποδεχτει. Επρεπε να ζω χωρις αυτο. Ξερετε ειναι πιο ευκολο οταν ζεις χωρις αυτο. Δεν πρεπει να απολογεισαι γιατι το εχεις κι οι αλλοι μπορουν να σε περασουν για σοβαρο. Μπορεις να εχεις ενα ψευτικο, αλλα ολα τα ψευτικα διαρκουν λιγο και κουραζουν. Κοιταξα γυρω μου να δω εαν με ειχε δει κανεις. Κανεις δεν μου ειχε δωσει σημασια. Το κρατησα στα χερια μου και τοτε με την ακρη του ματιου μου ειδα απεναντι ενα παιδακι. Μου φανηκε πολυ μικρο. Μια σταλια. Ουτε αυτο το ειχε. Γιατί δεν το είχε; Τι είχε συμβεί και το είχε χάσει; Τα παιδιά πρέπει να το έχουν πάντα.Το πλησιασα και του το εδωσα. Ελαμψε πανω του και σαν να εγινε κατι μαγικο διπλασιαστηκε κι ηρθε και σε εμενα. Την έλεγα την ιστορία μου παντού. Κάποιοι με πίστευαν καποιοι όχι. Αργοτερα μου είπαν  οτι αυτο το χαμογελο ανηκε σε εναν μικρο Αντρεα..δεν το εχασε, απλά  προοριζε να το δωσει στα παιδια. Δεν ηξερε ομως οτι ήταν μαγικο και κάθε παιδί που αποκτουσε ενα, αποκτούσε μαζί και με αυτό ένας μεγάλος...