Κατάρα η ασχήμια...κατάρα η ομορφιά....

Μια φορά κι έναν καιρό σε μια χώρα πολύ μακρινή από εδώ που ζούμε τώρα, υπήρχε ένα μικρό χωριό. Ήταν κρυμμένο μέσα στο δάσος κι οι χωρικοί που ζούσαν εκεί δεν έβγαιναν συχνά έξω από το χωριό τους γιατί φοβόντουσαν την κακία και την ασχήμια του έξω κόσμου. Σε αυτό το χωριό ζούσε κι ένα μικρό παιδάκι. Το μοναδικό του χωριού. Δεν πρέπει να ήταν πάνω από 6-7 χρονών. Μια μέρα λοιπόν ξέσπασε μεγάλη φασαρία στο χωριό. Κάτι σοβαρό συνέβαινε κι όλοι έτρεξαν στην πλατεία για να δουν. Το άκουσε κι ο μικρός μας φίλος κι άρχισε να τρέχει κι αυτός. Καθώς ήταν μικρόσωμος και κοντούλης χώθηκε μέσα στο πλήθος. Κι όσο πλησίαζε πιο πολύ στην πλατεία τόσο οι φωνές γίνονταν πιο δυνατές, πιο άγριες, πιο φοβισμένες. Σύρθηκε για να φτάσει όσο πιο κοντά μπορούσε. Σήκωσε το κεφαλάκι του και τι να δει; Ένα πλάσμα που όμοιό του δεν υπήρχε. Δεν μπορούσες να ξεχωρίσεις εάν ήταν άντρας ή γυναίκα. Δεν μπορούσες να ξεχωρίσεις εάν ήταν ανθρώπινο πλάσμα. Είχε 4 μάτια και ήταν τριχωτή σε όλο της το σώμα και τα χέρια της δεν είχαν δάχτυλα. Όλο το χωριό είχε εξαγριωθεί και της φώναζαν να φύγει και τις πετούσαν πέτρες. Αυτή άρχισε να σέρνεται, μέχρι που χάθηκε από τα μάτια τους. Ο μικρός μας φίλος γύρισε σπίτι του, αλλά όλο το βράδυ δεν μπορούσε να κοιμηθεί. Τι να έκανε άραγε αυτή η γυναίκα; Μόνη της και χτυπημένη; Σηκώθηκε από το κρεβάτι κι άρχισε να ψάχνει στο χωριό. Ήταν μέσα σε ένα στάβλο κι έκλαιγε. Δεν της μίλησε. Πήγε μόνο και την αγκάλιασε και σκούπισε τα δάκρυα της. Δεν την φοβόταν, δεν την σιχαινόταν. Ήξερε ότι αυτό εδώ το πλάσμα ένιωθε, είχε καρδιά κι έκλαιγε. Στεναχωρήθηκε για την ασχήμια της, αλλά δεν είπε τίποτα.

' Κατάρα να σε κοιτούν στα μάτια και να μην καταλαβαίνουν. Κατάρα η ασχήμια.' του είπε αυτή κι εξαφανίστηκε από μπροστά του.

Κι ο καιρός περνούσε. Και μια μέρα ακούστηκε πάλι φασαρία στο χωριό. Όλοι έτρεξαν στην πλατεία. Έτρεξε κι ο μικρός μας φίλος. Σύρθηκε, έσπρωξε και όταν σήκωσε το κεφαλάκι του είδε κάτι θεσπέσιο. Δεν μπορούσε να πει εάν ήταν άντρας ή γυναίκα. Δεν ήξερε εάν ήταν ανθρώπινο πλάσμα. Έλαμπε κι ήταν τόσο όμορφος. Με μαλλιά ξανθά, μπούκλες και μάτια γαλάζια και τεράστια κατάλευκα φτερά. Οι χωρικοί όρμησαν πάνω του και τον φυλάκισαν. Σε ένα μεγάλο σιδερένιο κλουβί για να μην φύγει και να το θαυμάζουν για πάντα.Ο μικρός μας φίλος γύρισε σπίτι του, αλλά όλο το βράδυ δεν μπορούσε να κοιμηθεί.Σηκώθηκε από το κρεβάτι κι άρχισε να ψάχνει στο χωριό. Τον βρήκε μέσα στο κλουβί του. Σκυμμένο να κλαίει. Τον πλησίασε. Δεν του μίλησε. Έφερε το προσωπάκι του κοντά στα κάγκελα και πέρασε το χεράκι του μέσα στο κλουβί. Του σκούπισε τα δάκρυα και τότε το κλουβί άνοιξε κι αυτός βγήκε έξω.

' Κατάρα να σε κοιτούν στα μάτια και να μην καταλαβαίνουν. Κατάρα η ομορφιά.' του είπε αυτός κι εξαφανίστηκε από μπροστά του.

Ο μικρός μας γύρισε στο κρεβάτι του και ξάπλωσε. Ήξερε πως δεν είναι κατάρα η ομορφιά, δεν είναι κατάρα η ασχήμια. Κατάρα είναι να σε κοιτούν στα μάτια και να μην σε καταλαβαίνουν. Τώρα καλά μου παιδιά εάν μου είπαν ψέματα...ψέματα κι εγώ σας λέω...

Το πιο άσχημο παραμύθι του κόσμου...

Έτρεχε, έτρεχε, έτρεχε και ξαφνικά βρέθηκε στο ποτάμι. Ξάπλωσε κάτω και κοίταζε τον ουρανό. Είχε πολλά αστέρια σήμερα. Πάρα πολλά. Άκουγε το χορτάρι δίπλα της να θροΐζει. Ήθελε να κλείσει τα μάτια της, αλλά δεν μπορούσε. Της άρεσαν τα αστέρια που σιγά σιγά είχαν αρχίσει και χόρευαν και χόρευαν πολύ όμορφα. Δεν άκουγε την μουσική. Την έβλεπε. Ήταν κάτι μαγικό. Χάθηκε εκεί να κοιτάει δεν ξέρει κι αυτή για πόση ώρα. Έσφιξε με τα μικρά χεράκια της το χώμα και τότε ένιωσε οτι πήγε πίσω στο παρελθόν. Δεν είδε εικόνες καθαρές. Είδε πόδια να κινούνται γρήγορα σε πανικό. Ξανά στερέωσε το βλέμμα της στον ουρανό κι άφησε την μουσική αυτή και τον χορό των αστεριών να την λούζουν σαν χρυσόσκονη. Το χορτάρι δίπλα της συνέχιζε το τραγούδι του... έμοιαζε με τραγούδι που τους έλεγε η δασκάλα τους στο σχολείο. Και ξαφνικά ένιωσε στο χέρι της το μαχαίρι. Σήκωσε τρομαγμένη να δει τι κρατούσε μα δεν είδε τίποτα, μύρισε απλά τα αίματα. Όχι, δεν της  άρεσε. Προτιμούσε να βλέπει και να νιώθει την μουσική του ουρανού. Λες οι άγγελοι να γνώριζαν τι είχε κάνει; Λες να της κρατούσαν κακία και να σταματούσαν την μουσική; Έδιωξε γρήγορα την σκέψη αυτή από το μυαλό της για να μην την ακούσουν οι άγγελοι. Κι η ώρα περνούσε κι ένιωθε το κορμάκι της να βουλιάζει όλο και πιο πολύ μέσα στο χώμα, αλλά δεν ένιωθε παγωνιά. Και τότε ανάκατα με την μουσική της ήρθαν οι εικόνες. Ο αδελφός της, μικρός, πιο μικρός από εκείνη κι η μάνα της να τον χτυπάει, να τον χτυπάει πολύ. Άκουγε τις κραυγές στα αυτιά της. Φώναζε αυτός, φώναζε κι αυτή και μετά το μαχαίρι και να χτυπάει την μαμά της στην πλάτη για να αφήσει τον αδελφό της. Ήταν μικρό παιδάκι, πιο μικρό από αυτήν. Μπορεί και τρία μπορεί και τέσσερα. Τον αγαπούσε πολύ παρ'όλο που τσακώνονταν συνέχεια. Και μετά να πάλι αυτή η μαγική μουσική να την βλέπει να πέφτει πάνω της. Δεν είδε πίσω της τι έγινε. Έτρεχε, έτρεχε, απλά έτρεχε γιατί ήταν κακό παιδί  Πολύ κακό παιδί. Το σωματάκι της βούλιαζε όλο και πιο πολύ στο χώμα κι αυτή μούδιαζε. Συνέχισε να βλέπει την μουσική να πέφτει πάνω της και τότε  ένιωσε ένα μικρό χεράκι να κρατάει το δικό της χεράκι...δεν χρειαζόταν να γυρίσει να δει ποιος ήταν...ήξερε. Απλά έσφιξε δυνατά το χεράκι....

Το διαμέρισμα

-Ζούσα πολλά χρόνια σε αυτό το διαμερισματάκι. Είχα και την δουλειά μου. Δεν χρειαζόμουν τίποτα παραπάνω. Ένας άνθρωπος μόνος του. Το μπάνιο μου έβλεπε στον ακάλυπτο. Όλα τα μπάνια της πολυκατοικίας έβλεπαν στον ακάλυπτο. Απέναντι από το δικό μου παράθυρο ήταν ήταν το παράθυρο του δίπλα διαμερίσματος. Κι από' κει τα άκουγα όλα....

- Ζούσαμε σε αυτό το διαμέρισμα δεκαεφτά χρόνια. Μέχρι να πάει ο Κωνσταντίνος δευτέρα λυκείου. Μέχρι τα 15 του ο Κωνσταντίνος ήταν ήσυχο παιδί. Του φώναζες κι έσκυβε το κεφάλι. Τον έβριζες κι έσκυβε τον κεφάλι. Τον χτυπούσες κι έσκυβε το κεφάλι. Δεν θυμάμαι πολλά όμως, μην με ρωτάτε άλλα. Τι; Ναι καλός μαθητής ήταν. Του άρεσαν τα γράμματα, το ποδόσφαιρο δεν του άρεσε. Το ποδόσφαιρο άρεσε στον Θανάση...

-Αυτό το διαμέρισμα ήταν το πατρικό μου. Εκεί περπάτησα, εκεί πρώτη φορά άρχισα να κλοτσάω την μπάλα. Εκεί κρυφά από τους δικούς μου ήπια τα πρώτα μου ποτά. Με ένα ποτηράκι ήμουν ο καλύτερος μπαλαδώρος του κόσμου. Δεν τα κατάφερα εγώ, θα τα κατάφερνε ο Κωνσταντίνος. Κι αν δεν ήθελε; Δεν έχει δεν ήθελε. Θα γινόταν ποδοσφαιριστής, όπως άκουσα τον πατέρα μου και δεν έγινα εγώ, έτσι θα άκουγε κι αυτός εμένα...

- Ο Θανάσης έπινε. Στην αρχή που και που μετά σχεδόν κάθε μέρα. Δύσκολα παιδικά χρόνια, δεν θα τον κρίνω εγώ. Κάπου, κάπου έτρωγα κι εγώ τα χαστούκια μου, αλλά έφταιγα. Η δουλεία μου ήταν να μαγειρεύω, να καθαρίζω και να έχω κόκκινο κρασί. Δεν είχα πάρει κόκκινο κρασί. Ο Κωνσταντίνος της έτρωγε κανονικά. Μα εάν δεν της φάει πώς θα μάθει; Δεν θυμάμαι πότε τον χτύπησε για πρώτη φορά....

-Δεν ήμουν μέθυσος. Έπινα γιατί με ανέβαζε. Ήμουν σημαντικός με αυτό. Ο Κωνσταντίνος δεν καταλάβαινε οτι με λίγη προσπάθεια ακόμα θα μπορούσε να μπει σε μια ακαδημία. Όταν ο προπονητής του μου είπε οτι δεν το'χε, θόλωσα. Με δυο σφαλιάρες θα έστρωνε. Θα ήταν τέσσερα πέντε τότε. Εάν το μετάνιωσα; Ναι, αλλά ο σκοπός αγιάζει τα μέσα δεν λένε;

- Και ξαφνικά από την μια μέρα στην άλλη ο Κωνσταντίνος άλλαξε. Δεν είχε πάει στην προπόνηση κι ο Θανάσης το είχε μάθει Γύρισε από το σπίτι ήρεμος, με την τσάντα στον ώμο. Ο Θανάσης τον περίμενε στην πόρτα και με το που μπήκε άρχισε να τον φωνάζει και τον έσπρωξε. Δεν θέλω να γίνω αυτό που θες, του φώναξε και σηκώθηκε κι έφυγε...το παιδί έφυγε από το σπίτι...

-Πολλούς καυγάδες. Πολύ ξύλο. Μια μέρα άκουγα μουσική και ξαφνικά άκουσα μουγκρίσματα. Σταμάτησα την μουσική. Άκουγα το παιδί που μούγκριζε. Το είχε πιάσει από τον λαιμό. Έκλεισα τα μάτια μου. Έκλεισα τα αυτιά μου. Θα τον έπνιγε. Δεν ήθελα να είμαι μάρτυρας. Ήθελα να με αφήσουν στην ησυχία μου. Δεν μου έπεφτε λόγος εάν το σκότωνε. Τι έγινε εκείνη την μέρα; Για πρώτη φορά άκουσα την φωνή του παιδιού. Δεν κατάλαβα τι είπε. Έκλεισα μάτια και αυτιά. Κίνηση συνηθισμένη. Και μετά....και μετά σιωπή. Τι με ρωτάτε τώρα; Δεν ήθελα μπελάδες. Δεν με ένοιαζε για τους δίπλα, δεν ήθελα να μαθαίνω για τους δίπλα. Ένας άνθρωπος ήμουν. Δεν μπορούσα να κάνω τίποτα. Τουλάχιστον μεγάλωσε κι έφυγε μόνος του...έφυγε με μια σύριγγα στο χέρι...

Ο Τζακ κι η φασολιά ήταν ένα ψέμα....

Λοιπόν καλά μου παιδιά, ότι ξέρατε για τον Τζακ και την φασολιά είναι όλα ένα ψέμα, για τον απλούστατο λόγο οτι ποτέ δεν φύτεψε ο Τζακ φασολιά! Ο Τζάκι είχε μαζί του σπόρους μουχρίτσας! Μόλις τους έριξε στο έδαφος αυτή φύτρωσε  αμέσως! Ο κορμός της ήταν πολύ χοντρός και τα φύλλα της είχαν σκούρο πρασινο χρώμα και ηταν τόσο χοντρά και γερά που μπορούσε ολόκληρος στρατός να ανέβει και να μην πάθουν τίποτα! Τα υπόλοιπα είναι γνωτά με το τι έγινε με τον Τζακ και τον γίγαντα! Τα χρόνια όμως περνούσαν κι η μουχρίτσα είχε βαρεθεί να κάθεται τόσα χρόνια....μπορεί και αιώνες ακίνητη! Έτσι απευθύνθηκε στον Θεό.

''Ε, ψιτ, εσύ εκεί πάνω''....καμία απόκριση!

''Εεεεε λέω.....εσύ εκει πάνω'', είπε αυτή την φορά πιο δυνατά, αλλά και πάλι καμία απόκριση!

''Εεεεεεε.....υπάρχεις;'' έβαλε όλη της την φωνή. Τελικά αποκρίθηκε!

''Τι θέλεις μουχρίτσα και φωνάζεις έτσι;''

''Κάνε με άνθρωπο...έχω πιαστεί τόσα χρόνια εδώ πέρα έτσι....να πάω και πουθενά αλλού θέλω.''

''Επειδή είμαι γνωστός για την μεγαλοψυχία μου θα στο κάνω το χατίρι....αλλά επειδή μου χάλασες τον ύπνο θα γίνεις ένας άνθρωπος που κανείς δεν του δίνει αξία και σημασία.'' Έτσι κι έγινε....και τα χρόνια συνέχιζαν να περνάνε κι η μουχρίτσα γυρνούσε από εδώ κι από εκεί! Στην αρχή της άρεσε γιατί μάθαινε πολλά, αλλά κάποια στιγμή  βαρέθηκε κι άρχισε να νιώθει άσχημα και μειονεκτικά....κι αυτό το συναίσθημα που ένιωθε την έκανε ζηλιάρα και να προσπαθεί να δημιουργήσει μπελάδες στους ανθρώπους.

Ένα βράδυ λοιπόν που καθόταν σε ένα καταγώγιο κι έπινε κρασί και προσπαθούσε να σκεφτεί τι ζαβολιά να κάνει άκουσε από το διπλανό τραπέζι να λένε μια ιστορία...ο Τζακ κι η φασολιά!!! Τι;;; Κι η φασολιά;;; Μια φασολιά την είχε αντικαταστήσει κι είχε πάρει όλη την δόξα....βγήκε έξω αλαφιασμένη!

''Εεεεε εσύ εκει πάνω κάνε με πάλι το δέντρο που ήμουν και θα δουν όλοι τι θα πάθουν.''

Ο Θεός όμως που είναι από την φύση του λίγο τεμπέλης δεν είχε καθόλου όρεξη να σώζει εκείνη την εποχή τον κόσμο από καταστροφές και την έκανε ένα μικρό χορταράκι, τις περισσότερες φορές ανεπιθύμητο γιατί βγαίνει μέσα στις καλλιέργειες των σιτηρών και χαλάει την παραγωγή. Προσοχή όμως παιδιά μου γιατί η μουχρίτσα άφησε απογόνους σε τούτη εδώ την γη όσο ήταν άνθρωπος....τα παιδιά της εύκολα τα μπερδεύουμε αλλά συνεχίζουν το έργο της και προκαλούν μπελάδες σε όσους τους δείχνουν λίγη  εμπιστοσύνη!

Ο Βασιλιάς, η Βασίλισσα και τα τριαντάφυλλα...

Μια φορά κι εναν καιρό σε μια χώρα πολύ μακρινή από την δικιά μας ζούσαν ένας βασιλιάς και μια βασίλισσα. Στην αρχή ήσαν πολυ ευτυχισμένοι. Έπαιζαν στους κήπους του κάστρου, πήγαιναν για πικ νικ και γενικόυετρα ένιωθε χαρούμενος ο ενας δίπλα στον άλλον.Του βασιλιά της ιστορίας μας όμως του άρεσε να φροντίζει και να βλέπει τα τραντάφυλλα του. Δεν τα έβλεπε συχνά,μόνο τρεις-τέσσερις φορές τον χρόνο. Στην βασίλισσα όμως δεν άρεσε αυτό. Κάποτε την είχε τσιμπήσει ένα κι είχε πονέσει πολύ και τώρα φοβόταν μήπως τσιμπήσει κάποιο τον βασιλιά της και τον πονέσει ή τον χάσει. Αλλά δεν φοβόταν μόνο αυτό....ζήλευε κιόλας επειδή ήταν τόσο όμορφα και μπορεί ο βασιλιάς της να σταματούσε να την αγαπάει και να άρχιζε να αγαπάει αυτά. 
Ο μόνος τρόπος που σκέφτηκε, για να κάνει τον βασιλιά να σταματήσει να επισκέπτεται τα τριαντάφυλλα του ήταν να του δείξει την δυσαρέσκειά της με τις φωνές, τους καβγάδες και την γκρίνια. όταν της έλεγε ότι θα πάει στον κήπο να τα δει, το κάστρο διαλυόταν από τις φωνές και τα κλάματα της. Ο βασιλιάς που ήταν ήσυχος άνθρωπος και δεν του άρεσαν οι φωνές δεν μιλούσε, δεν έκανε φασαρίες. Έκανε υπομονή γιατί αγαπούσε την βασίλισσά του. Αποφάσισε λοιπόν να μην της λεει τίποτα, ώστε να είναι τα πράγματα ήσυχα και πραγματικά όλα κυ΄λούσαν όμορφα. 
Ήταν αρχές της άνοιξης, που τα λουλούδια ανθίζουν κι η φύση φοράει τα πιο όμορφα φορέματα τηςμ όταν ο βασιλιάς αποφάσισε να πάει κρυφά να δει τα τριαντάφυλλα του, χωρίς να της πει τίποτα. Εκεί λοιπόν που καθόταν αυτή και διάβαζε, παρουσιαστηκε μπροστά της ένας υπήκοος της και της είπε ότι είδε τον βασιλιά να μιλάει στα τριαντάφυλλά του, να τα χαιδεύει και να διασκεδάζει μαζί τους. Για άλλη μια φορά το παλάτι, αλλά κι όλο το βασίλειό της σείστηκε απο τις φωνές και τα δάκρυά της. 
Ο βασιλιάς ο καημένος έκανε υπομονή γιατί την αγαπούσε και σκέφτηκε οτι η βασίλισσαά του κάποτε θα καταλάβαινε ότι δεν και τόσο κακό να επισκέφτεται μια στο τόσο τα τριαντάφυλλά του. Και τα πράγματα για λίγο καιρό έφτιαξαν και τα πήγαιναν καλά κι είχαν αρχίσει να κάνουν όνειρα και σχέδια για το μέλλον,αλλά όταν οι άνθρωποι κάνουν σχέδια ο Θεός ξεκαρδίζεται στα γέλια. 
Μια μέρα λοιπόν εκεί που έτρωγαν με φίλους τους αναφέρθηκε στο τραπέζι το θέμα με τα τριαντάφυλλα. Η φίλη τότε της βασίλισσας χωρίς να γνωρίζει κάτι είπε ότι και τα Χριστούγεννα είχε δει τον βασιλιά μαζί με τα τριαντάφυλλά του. Αμέσως το πρόσωπο της βασίλισσας σκοτείνιασε, άρχισε να βρίζει τον βασιλιά και να του λέει λόγια που θα πρόσβαλλαν και τον πιο άτιμο και χωρίς τσίπα άνθρωπο του κόσμου. Ο καλός ο βασιλιάς όμως κράτησε την ψυχραιμία του κι έκανε πάλι υπομονή, γιατί δεν ήθελε να την προσβάλλει και να την μειώση μπροστά στους φίλους του. 
Οι μέρες περνούσαν κι ο βασιλιάς δεν μπορούσε να ζήσει άλλο με την βασίλισσα του. Όσο και να την αγαπούσε δεν ήθελε πλέον να μείνει μαζί της και να είναι ανγκασμένος να ανέχεται όλες τις ζήλιες και τις φωνές της. Η βασίλισσα από την άλλη ζούσε σε έναν κόσμο παραμυθένιο και δεν είχε καταλάβει πόσο πολυ είχε πληγώσει τον βασιλιά της. Ένα πρωί κατέβηκε στον κήπο του παλατιού και το μάτι της έπεσε πάνω στα τριαντάφυλλα. Πλησίασε κι έκοψε προσεκτικά ένα. Δεν την τσίμπησε! Ήταν όμορφο και μύριζε τόσο ωραία. Τελικά ήταν άδικη με τον βασιλιά της, που τον φώναζε και του συμπεριφερόταν τόσο άσχημα. Έτρεξε μέσα στο κάστρο για να του πει ότι πλέον είχε καταλάβει. Είχε καταλάβει ότι δεν θα τον έχανε εξαιτίας των τριαντάφυλλων. Άρχισε να τον ψάχνει μέσα στο παλάτι για να του ζητήσει συγγνώμη και να του πει πως είχε αλλάξει και τα πράγματα θα ήταν όπως παλιά. Ο βασιλιάς της όμως είχε φύγει. Είχε εξαντλήσει την υπομονή του και τώρα αυτή είχε μείνει μόνη της κρατώντας ένα τριαντάφυλλο στο χέρι.............

Η μαγική φλογέρα....

Μια φορά κι έναν καιρό σε ένα κάστρο πολύ μακριά από την δικιά μας χώρα ζούσε ένας βασιλιάς μαζί με την γυναίκα του. Ήταν καλός άνθρωπος και διοικούσε το βασίλειο του με σοφία. Αυτός όμως ο άνθρωπος δεν ήταν ευτυχισμένος. Κάτι του έλειπε από την ζωή του, ένα παιδί. Κι η βασίλισσα όμως τον ίδιο καημό είχε. Μια μέρα λοιπόν εκεί που στεκόταν με τον άντρα της είδε ένα αστέρι να πέφτει κι έκαναν μια ευχή...κι η ευχή τους βγήκε αληθινή...μετά από ένα χρόνο απέκτησαν ένα όμορφο κοριτσάκι. Ήταν όμορφο μωρό και πολύ ήσυχο...κι όσο μεγάλωνε γινόταν ένα πολύ ευγενικό και καλοσυνάτο παιδί. Όλοι το αγαπούσαν και κάθε απόγευμα ένας από τους υπηρέτες το πήγαινε βόλτα στους κήπους του κάστρου και το πρόσεχε καθώς έπαιζε. Αλλά υπήρχε και μια υπηρέτρια που παλιά ήταν η αγαπημένη του βασιλιά και της βασίλισσας, μα με το κοριτσάκι είχε χάσει όλη την προσοχή και αυτό την έκανε να το ζηλεύει πολύ. Ένα λοιπόν απόγευμα πήρε αυτή την πρωτοβουλία να το πάει βόλτα στο δάσος. Κι εκεί στο δάσος το σκότωσε το παιδί....έφυγε τρέχοντας στο κάστρο κι άρχισε να φωνάζει ότι το κατασπάραξαν τα άγρια θηρία. όλο το βασίλειο βυθίστηκε στο πένθος και τίποτε δεν ήταν ξανά όπως παλιά.
Και τα χρόνια πέρασαν.....ένας βοσκός που είχε πάει τα πρόβατα του στο δάσος κάπου παράμερα βρήκε κάτι κόκαλα...μάλλον μεγάλου ζώου σκέφτηκε κι άρχισε να τα σκαλίζει για να φτιάξει μια φλογέρα. Μόλις την έφτιαξε και ξεκίνησε να παίζει ένα σκοπό η φλογέρα έπαιζε έναν δικό της και έλεγε:
                      'Σιγά βοσκέ μου το βιολί γιατί η καρδούλα μου πονεί.'
Φοβήθηκε ο βοσκός κι αποφάσισε να την πάει στον παπά να την ξορκίσει. Την πάει λοιπόν στον παπά και καθώς ξεκινάει να παίξει έναν ψαλμό η φλογέρα άρχισε να λέει:
                     'Σιγά παπά μου το βιολί γιατί η καρδούλα μου πονεί.'
Με τα πολλά ο παπάς αποφασίζει να την πάει στον βασιλιά που ήταν σπουδαγμένος κι ίσως ήξερε γιατι τα έλεγε αυτά η φλογέρα. Την πάνε λοιπόν στον βασιλιά, του εξηγούν την ιστορία και καθώς ξεκινά να παίξει ένα εμβατήριο αρχίζει η φλογέρα να λέει:
                      ' Σιγά μπαμπά μου το βιολί γιατί η καρδούλα μου πονεί.'
Ο βασιλιάς ταράχτηκε. Αμέσως αναγνώρισε την φωνή του παιδιού του. Το ίδιο κι η βασίλισσα. όλοι δοκίμασαν να παίξουν ένα σκοπό μέσα στο παλάτι αλλά η φλογέρα έλεγε συνεχώς τα δικά της λόγια...μέχρι που ήρθε κι η σειρά της κακιάς υπηρέτριας και το η φλογέρα είπε:
                      'Σιγά κυρία το βιολί γιατί η καρδούλα δεν βαστεί, η μαχαιριά που μου 'δωσες ακόμα με                        πονεί.
Τότε η υπηρέτρια τρελάθηκε κι είπε όλη την αλήθεια. Ο βασιλιάς κι η βασίλισσα δεν της έκαναν κακό , μα την άφησαν να ζει για πάντα μέσα στην τρέλα της βασανισμένη. Από τον βοσκό παρακάλεσε να του δώσει την φλογέρα για να ακούει την φωνή του παιδιού του και θα του χάριζε όλο του το βασίλειο...μα ο βοσκός του την χάρισε. Κι έτσι συνεχίστηκε η ζωή σε εκείνο το βασίλειο.....τώρα εάν μου είπαν ψέμματα κι εγώ ψέμματα σας λέω....

Το κοριτσάκι που δεν πίστευε στα παραμύθια....

Μια φορά κι έναν καιρό σε ένα μέρος πολύ μακριά από την δική μας χώρα ζούσε υπήρχε ένα τεράστιο δάσος. Σε αυτό ο δάσος υπήρχε κι ένα μικρο χωριό. Σε αυτό το χωριό λοιπόν ζούσε ένα μικρό κοριτσάκι. Αυτό το κοριτσάκι το έλεγαν Αντιγόνη και είχε δυο παράξενα πράγματα πάνω του...είχε κατακόκκινα μαλλιά και δεν πίστευε στα παραμύθια. Τι κι αν το παρακαλούσε η γιαγιά του να του πει ένα παραμύθι, αυτό δεν ήθελε γιατί νόμιζε ότι τα παραμύθια δεν υπάρχουν και είναι φαντασίες. Ένα βράδυ λοιπόν καθώς η Αντιγόνη κοιμόταν άκουσε μια ψιλή φωνή να της μιλάει σιγανά.Ανοίγει τα μάτια της και τι να δει...πάνω στο πάπλωμα της την κοιτούσε και της μιλούσε ένα ποντικάκι.
'Αντιγόνη ξύπνα. Πρέπει να σου δείξω κάτι.'
'Ποίος είσαι; Και γιατί μου μιλάς; Είσαι ποντίκι.' του είπε αυτή τρομαγμένη.
'Ακολούθησε με και θα δεις κάτι μαγικό.'
Η Αντιγόνη που ήταν πολύ περίεργη σηκώθηκε και το ακολούθησε. Βγήκαν από το σπίτι και άρχισαν να μπαίνουν πιο βαθιά στο δάσος. Ήταν σκοτάδι και δεν έβλεπε τίποτα, παρά μόνο το μικρό ποντίκι. Μετά από λίγο έφτασαν κοντά στο ρυάκι κι εκεί σε κάτι μεγάλες πέτρες κάθονταν τρεις άντρες και μια γυναίκα κι όλοι τους φορούσαν πολύ παράξενα ρούχα. Πλησίασε διστακτικά η Αντιγόνη και τους κοιτούσε από μακριά. Ξαφνικά ο πιο μεγάλος σε ηλικία την είδε και της μίλησε.
'Έλα κοντά μου και μην φοβάσαι.'
Αυτή πήγε κοντά και ο παππούς αυτός την πήρε στην αγκαλιά του. Τότε το ποτάμι χάθηκε και βρέθηκαν σε έναν δρόμο όπου έτρεχαν ένας λαγός και μία χελώνα. Ο λαγός κοίταξε πίσω του και δεν είδε πουθενά την χελώνα και πήγε σε ένα δέντρο και κοιμόταν. Δεν είδε την χελώνα που τον προσπερνούσε. Αμέσως φύγανε από εκεί και βρέθηκαν πάλι στο ποταμάκι.
'Και μετά και μετά;' του είπε η Αντιγόνη αλλά ο καλός παππούς απλά της χαμογέλασε. Μετά της μίλησε η γυναίκα που φορούσε κι αυτή πολύ παράξενα ρούχα και ένα μαντίλι που άφηνε μόνο τα μάτια της να φαίνονται.
'Έλα να δεις και την δική μου ιστορία.'
Την πήρε στην αγκαλιά της κι όπως έγινε και πριν το ποτάμι χάθηκε και εμφανίστηκε μπροστά τους ένα σπίτι με σαράντα μεγάλα πιθάρια στην πόρτα του απ'έξω. Τα πιθάρια όμως μιλούσαν και ψιθύριζαν κι ένας έμπορος τους έλεγε να κάνουν ησυχία για να μην τους καταλάβουν και το βράδυ να κλέψουν το σπίτι. Κάποιο από αυτό του είπε εντάξει Αλή Μπαμπά. Αμέσως φύγανε από εκεί και βρέθηκαν πάλι στο ποταμάκι.
Και μετά και μετά;'την ρώτησε η Αντιγόνη αλλά η όμορφη γυναίκα απλά της χαμογέλασε. Μετά σηκώθηκαν από τις πέτρες τους οι δυο άντρες που φορούσαν κάτι περίεργα γυαλιά και όλη την ώρα γελούσαν.
'Σειρά μας να σου δείξουμε την ιστορία μας' της είπαν και την άρπαξαν στην αγκαλιά τους. Μπροστά τους εμφανίστηκε ένα μονοπάτι που προχωρούσε ένα κοριτσάκι με μια κόκκινη κάπα και τραγουδούσε και μάζευε λουλούδια ενώ από πιο μακριά την ακολουθούσε ένας μεγάλος λύκος, αργά και προσεκτικά. Η Αντιγόνη έκανε να φωνάξει για να την ειδοποιήσει αλλά οι δυο μεγάλοι άντρες δεν την άφησαν.Αμέσως φύγανε από εκεί και βρέθηκαν πάλι στο ποταμάκι.
'Και μετά και μετά;' τους ρώτησε με αγωνία η Αντιγόνη, αλλά αυτοί έκαναν απλά μια υπόκλιση και τις χαμογέλασαν.
΄Γιατί δεν μου δείχνετε τι γίνεται στο τέλος της κάθε ιστορίας;' ρώτησε. Αλλά κανένας τους δεν απάντησε. Μέχρι να ανοιγοκλείσει τα μάτια της είχαν όλοι εξαφανιστεί.
Γύρισε στο ποντικάκι και το ρώτησε πάλι γιατί δεν της είχαν πει το τέλος.
'Το τέλος το ξέρει ο κάθε άνθρωπος που πιστεύει στα παραμύθια.'' της είπε και μετά εξαφανίστηκε κι αυτό.
Η Αντιγόνη γύρισε στο κρεβάτι της. Κοιμήθηκε και ήξερε οτι τα παραμύθια τελικά υπάρχουν. Από εκείνη την μέρα λοιπόν άρχισε να πιστεύει στα παραμύθια και να προσπαθεί να μάθει όσα περισσότερα μπορούσε, κι όταν μεγάλωσε έγινε η καλύτερη παραμυθάς κι όλα τα παιδάκια μαζεύονταν γύρω της για να ακούσουν ένα παραμύθι της. Κι αυτοί έζησαν καλά κι εμείς καλύτερα......